روز سینما

کتاب و مطبوعات و رادیو و تلویزیون و سینما هر کدام یک روز مخصوص به خود دارند. از بین این چهارتا محور اصلی با کتاب است و مطبوعات هم به تبع آن خیلی مهم خواهد بود. رادیو و تلویزیون اما به خاطر عمق کم و حواس پرتی مخاطب کم‌ترین اهمیت را دارند. این وسط یک چیز جایگاه ویژه پیدا می‌کند و آن هم سینماست که هم خیلی عمق دارد و هم جذابیتش بسیار است، برای همین مخاطبش صدچندان است.
مهم‌تر از جذابیت و عمق، سینما یک ابزار تبلیغی دینی است، آن هم خیلی دینی. یعنی اگر منبر بهترین رسانه دین بوده است تا به حال، در سده اخیر باید جای خود را به سینما می‌داده که البته نداده است. سینما مثل منبر خوب می‌خنداند و به همان خوبی می‌گریاند. بالاتر از این‌ها موعظه می‌کند و انسان را به فکر فرو می‌برد و مهم‌تر از همه این که الگوی زندگی می‌دهد؛ این یعنی یک رسانه دینی.
و هنرمند نیز در این بین نقش بسزایی ایفا می‌کند که چه حرفی را در سینما می‌زند و بقول شهید آوینی

"هنرمند بايد اهل درد باشد 
و اين درد نه تنها سرچشمه زيبايی و صفای هنری،
بلکه معيار انسانيت است
آدم بي‌درد هنرمند نيست که هيچ،
اصلاً انسان نيست"
که اگر هنرمند دردمند نباشد دیگر به دردها نمی‌پردازد که شاید حتی دردی بر دردها نیز بیفزاید.